Czasem targają nami skrajne emocje. Nie zawsze potrafimy sobie nawet z nimi poradzić. Czasem jest to dla nas bardzo ciężkie. Czasem w ogóle sobie nie umiemy poradzić. Czasem jest nam tak źle, że sami nie zdajemy sobie sprawy z tego jak bardzo jest nam ciężko. Nasze mocje czasem siedzą w nas tak głęboko, czasem w ogóle jesteśmy z nimi nie pogodzeni. Czasem to wszystko jest takie złudne, takie nienormalne, nie nasze. To jest trudne i trudne są nasze emocje z tym związane. Nie możemy jednak brać odpowiedzialności za czyjeś życie. Dość mamy swoich problemów.
Przytłaczająca rzeczywistość, z którą nie każdy umie sobie dać radę
Czasem nawet stwarzamy sobie problemy, które realnie nie istnieją. Są to takie wydumane problemy, które mają wpływ na nasze zdrowie. Często możemy po sobie zauważyć jak bardzo się zmieniamy przez to, że przytłacza nas za duża ilość problemów. Nie umiemy sobie z nimi poradzić. Czasem to wszystko nas przytłacza, czasem jest nie do wytrzymania. Powinniśmy tak kierować swoim życiem, aby nie dopuszczać do tego, że z czymś się źle czujemy. A jeśli to złe samopoczucie towarzyszy nam zbyt często, będzie na nas odciskało piętno. Czasem może nawet na tym ucierpieć nasza uroda. Z osób wypoczętych, radosnych, uśmiechniętych – możemy się stać kimś, kto będzie zamknięty i nie za bardzo będzie lubił ludzi.
Życie, które nam daje w kość
Czasem po prostu tak się dzieje, że coś nas tak przeczołga, że już nigdy nie będziemy sobą. Nigdy nie będziemy umieli się wyluzować. Ciężko jest żyć, gdy ciągle coś nas dogniata. W ogóle ciężko jest żyć w tym świecie, gdzie być znaczy o wiele mniej niż mieć. Aż mnie to wszystko przeraża, gdy patrzę na ten świat, a on jest taki zabiegany, taki skupiony na pieniądzu. Pieniądz jest głównym celem, jest gwiazdą, która świeci na niebie ludzi. Jest dążeniem. Pieniądz staje się bóstwem. Pieniądz staje się wartością nadrzędną. Prosto się w tym wszystkim zatracić.
Brak czasu dla bliskich odciska na nas piętno
Dbajmy o ludzi, bo ludzie są wartością. Ludzie są kapitałem. Dbajmy o swoją rodzinę, bo w tym pędzie, w jakim żyjemy, to wszystko co zewnętrzne przemija bardzo szybko. To jest smutne, bo ten świat przywiązuje tak ogromną wagę do tego, co jest na zewnątrz, a tak naprawdę w ogóle nie zwracamy uwagę na istotę człowieka. Na naszych rodziców chociażby, którzy dali nam życie, zajmowali się nami. Czy mamy dla nich czas? Czy świat w pędzie przypadkiem nie narzucić na nas takiego tempa, że już nawet nie pamiętamy, kiedy ostatnio poświęciliśmy czas swoim rodzicom. Może tak naprawdę staliśmy się wyrodnymi ludźmi. Ludźmi, którzy są jak dżdżownice, które pełzają, a nie znają swojej wyższej wartości. Może tacy się właśnie staliśmy – pełzający bez celu, bo nasze życie okazało się zbyt trudne. Może każdy dzień jest dla nas męczarnią, która odciska się pięknem na naszym zewnętrzu za często.
